วัดหลิงหยิ่นซื่อ เมืองหังโจว ได้กำหนดให้วันที่ 18 เดือนตุลาคม ถึง วันที่ 24 เดือนตุลาคม ปี ค.ศ. 2021 (วันที่ 13 เดือน 9 ถึง วันที่ 19 เดือน 9 ตามปฏิทินจันทรคติจีน) เป็นวัน “ธรรมธาตุอริยปุถุชนวารีพิภพอนุเคราะห์สหสากลมหาพรตอภิสันนิบาต ประจำปี ค.ศ. 2021” (วันที่พระอริยบุคคลและปุถุชนทั่วโลกมาประชุมธรรมครั้งยิ่งใหญ่เพื่อรักษาศีลบำเพ็ญธรรมโปรดสรรพสัตว์ทั่วสากลทั้งทางน้ำและทางบน) เพื่ออนุเคราะห์เกื้อกูลทั้งสองภพภูมิ โปรดสรรพชีวิตทั่วสากล ขอให้ผู้มีชีวิตอยู่ได้พ้นภัยสลายเคราะห์ อายุวัฒนาผาสุกเกษมศานต์ และขออุทิศกุศลให้ปวงบรรพชนผู้ล่วงลับ รำลึกพระคุณบิดามารดาครูอาจารย์ ตลอดจนวงศ์วานญาติมิตรทั้ง 6 เหล่า กล่าวคือบิดามารดา พี่น้อง ภรรยาและบุตรธิดา ให้ท่านเหล่านั้นพ้นทุกข์ประสบสุข ได้อุบัติถึงแดนวิสุทธิภูมิ ขอให้สันติสุขบังเกิดแก่โลก ประเทศชาติมั่นคงอาณาประชาราษฎร์อยู่เย็น ฟ้าฝนตกต้องตามฤดูกาล ประชาชนมีสุขภาพดีทั่วหน้า
“วารีพิภพธรรมสันนิบาต” หมายถึง ที่ประชุมธรรมเพื่อสรรพสัตว์ทั้งทางบกและทางน้ำ บางครั้งก็เรียกว่า “วารีพิภพโพธิมณฑล” หมายถึงสถานปฏิบัติธรรมที่อุทิศตนเพื่อพระโพธิญาณ มุ่งเน้นการช่วยเหลือเหล่าไวเนยสัตว์ทั้งทางบกและทางน้ำ และยังเรียกได้ว่าเป็น “กรุณานุเคราะห์สันนิบาต” หมายถึงประชุมธรรมด้วยความกรุณาเพื่อช่วยเหลือผู้อื่นเป็นต้น นับเป็นกิจกรรมทางศาสนาที่ยิ่งใหญ่มโหฬารที่สุดในบรรดาธรรมกิจการของพระพุทธศาสนาแบบจีน อันประกอบไปด้วยบทขมากรรมและพระสูตรต่างๆ มากมาย ธรรมกิจการนี้เกิดขึ้นจากพัฒนาการที่ผสมผสานระหว่าง “บทเมตตาขมากรรมหกภพภูมิ” (ก็คือ “บทขมากรรมพระจักรพรรดิเหลียง”) ของพระเจ้าเหลียงอู่ตี้ และ “พิธีอันธการคติปัญจวารศิกะมหาพรต” ของนิกายคุยหยานในสมัยราชวงศ์ถัง (บางครั้งก็เรียกว่า “โมกษมหาปริษัท” หมายถึงการรักษาศีลบำเพ็ญธรรม เพื่อโปรดสรรพสัตว์ผู้ตกอยู่ในความมืดโดยไม่แบ่งแยก ตรงกับงานบริจาคทานครั้งใหญ่ทุกๆ 5 ปี ในอินเดีย) ที่มาของชื่อ “วารีพิภพ” พบครั้งแรกใน “พิธีพลีกรรมอุทิศอาหารฉบับตรงตามชื่อ” ของพระมหาเถระจุนชื่อ สมัยราชวงศ์ซ่ง (ค.ศ. 964-1032) ให้อธิบายว่า จากคำบอกเล่าที่ได้รับสืบทอดกันมานั้น “พระฤษีทั้งปวงย่อมมารับอาหารตามกระแสน้ำ ภูตผีทั้งหลายย่อมมารับอาหารบนแผ่นดินบริสุทธิ์”
ปฐมเหตุจากความฝันของพระเจ้าเหลียงอู่ตี้เห็นพระสงฆ์ชี้แนะ ต่อมาจึงได้รับการชักชวนจากพระมหาเถระเป่าจื้อ ด้วยเหตุนี้เองจึงมีการค้นคว้าพระไตรปิฎกครั้งยิ่งใหญ่แล้วรจนาบทสำหรับใช้ประกอบพิธีขึ้น ในรัชศกเทียนเจียนปีที่ 4 (ค.ศ. 505) ณ วัดสุวรรณบรรพต (จินซานซื่อ) เรียกงานนั้นว่า “วารีพิภพธรรมสันนิบาต” ครั้นถึงรัชศกเสียนเฮิง ในสมัยราชวงศ์ถัง (ค.ศ. 670-673) พระอาจารย์เซนชื่อว่าเสินอิงแห่งวัดธรรมสมุทร (ฝ่าห่ายซื่อ) ได้ค้นพบบทประกอบพิธีวารีพิภพของพระเจ้าเหลียงอู่ตี้ จากสถานที่เก็บพระคัมภีร์ของพระอี้จี้ ภายในวัดมหาโพธิ (ต้าเจวี๋ยซื่อ) เมื่อค้นพบแล้วก็ค้นคว้าและบำเพ็ญพรตตามที่ปรากฏในคัมภีร์ พระคัมภีร์นี้จึงกลับมาเป็นที่แพร่หลายในโลกอีกครั้งหนึ่งตลอดหลายราชวงศ์ ในสมัยราชวงศ์ซ่ง หยวน หมิง และชิง วารีพิภพได้รับการสืบทอดเป็นธรรมเนียมปฏิบัติอย่างแพร่หลาย ในสมัยปลายราชวงศ์หมิงพระมหาเถระจู้หง ได้นำบทประกอบพิธีวารีพิภพของพระมหาเถระจื้อผานมาชำระอีกครั้ง สำเร็จเป็นหนังสือจำนวน 6 ผูก ชื่อ “บทสาธนะบำเพ็ญพรตวารีพิภพ” ต่อมาในสมัยราชวงศ์ชิงพระมหาเถระอี๋รุ่น ได้นำเนื้อความนั้นมาประพันธ์ต่อ จนสำเร็จเป็นหนังสือจำนวน 6 ผูก ชื่อว่า “บทสาธนะบำเพ็ญพรตวารีพิภพฉบับชุมนุม” ซึ่งเป็นบทประกอบพิธีวารีพิภพฉบับนิยมนำมาปฏิบัติตาม ต่อมาอุบาสกจื่อกวน ได้นำฉบับที่พระมหาเถระจู้หงตรวจชำระไว้มาประกอบคำอธิบายใส่ใจรายละเอียดต่างๆ จนสำเร็จเป็นหนังสือจำนวน 9 ผูก ชื่อว่า “คัมภีร์ทฤษฎีองค์รวมว่าด้วยเรื่องพิธีวารีพิภพแห่งวัดกุกกุฏาราม” (เป็นวัดสำคัญในพุทธศาสนา แปลว่า “สังฆารามไก่” หรือ “อารามไก่” บันทึกการเดินทางสู่ตะวันตกแห่งมหาราชวงศ์ถัง ผูกที่ 8 ว่าด้วยแคว้นมคธ ของพระเสวียนจั้ง อธิบายว่า “เป็นวัดที่พระเจ้าอโศกมหาราชทรงสร้างไว้ เมื่อแรกนับถือพุทธศาสนาทรงให้สร้างอารามนี้ขึ้นด้วยจิตศรัทธายิ่งเพื่อสั่งสมกุศลมูล ทรงอาราธนาพระสงฆ์หลายพันรูป ทั้งพระสงฆ์ปุถุชนและอริยะสงฆ์ ทรงถวายปัจจัยสี่และทานมากมาย” พิธีวารีพิภพเกี่ยวข้องกับมหาทานจึงเกี่ยวข้องกับวัดดังกล่าว) พร้อมทั้งประพันธ์ “บทวารีพิภพมหาพรตธรรมจักรรัตนขมากรรม” จำนวน 10 ผูก ไว้อีกด้วย ทั้งหมดล้วนแล้วแต่เป็นอุปกรณ์สำคัญในการประกอบพิธีวารีพิภพที่นิยมนำมาปฏิบัติตามทั้งสิ้น
ตามธรรมเนียมที่ปฏิบัติสืบมานั้น การจัดงานวารีพิภพธรรมสันนิบาต ประกอบไปด้วยการจัดสถานที่ การสวดมนต์ภาวนาพุทธคัมภีร์ ตลอดจนมีผู้คนมาร่วมงานจำนวนมาก จึงมีข้อกำหนดของป้ายตามคัมภีร์ รวมทั้งระเบียบการสำคัญสำหรับปฏิบัติต่างๆ ถือตามคำอธิบายใน “คัมภีร์ทฤษฎีองค์รวมว่าด้วยเรื่องพิธีวารีพิภพแห่งวัดกุกกุฏาราม” การจัดมณฑลของพิธีธรรมสันนิบาตแบ่งเป็นมณฑลภายในและมณฑลภายนอก สำหรับธรรมกิจการนี้ต้องใช้มณฑลภายในเป็นหลัก การจัดดอกไม้เครื่องหอมถวายบูชาเบื้องหน้าพระปฏิมา ต้องมุ่งเน้นความงดงามอลังการเป็นสำคัญ
2047 人数
